...

بی خود از وسوسه های شب و ...

                                                دلگیر سکوت ٬

می گریزد ز همه مرغ مهاجر شب و روز

می رود تا ته لالایی یک رود صبور

می نشیند به هوای عطش عمق درخت

دل به آغوش نسیم ٬

                           باد در بال و پرش می لولد ...

شب که تاب غم تنهایی داشت

آسمان را به ستور مه خود وا می داشت

سوز و سرما به سکونش ”هی“ زد

چه به خود آمدنی ...

”وای چه افسون شده ای ست این دنیا !“

غرش ابر به ماه ٬

                       رقص باد و باران ٬

                                               آسمان در غوغا .

بی رمق بود ولی ...