Memento of Hercules

-قرار است٬ بیستون در فهرست آثار تاریخی جهان به ثبت برسد (خسته نباشیم!!)

-سونی هم برای عقب نماندن از قافله ی ابداعات٬ لپ تاپ جدید خود را بدون هارد درایو و با ۱۶ گیگ حافظه فلش!! بیرون داده است.

-و بدون شرح ...

برو

رفتی؟! برو برای همیشه٬ تمام شد
آخر٬ هزار و یکشب ما ناتمام شد

فرقی نمی کند که بمانی٬ عزیز من!
این آشنا به دست خودت٬ قتل عام شد

من زخم خورده بودم و تنها علاج کار
خندیدن تو بود که بر من حرام شد

من حرف های دلت را شنیده ام انگار
روزی که گفت: عاشق بیچاره رام شد!

رفتی؟! برو برای همیشه و برنگرد
آن مرد٬ زندگی٬ ... غزل هم تمام شد

آخر کار

در اولین روز کار:

- چون در اداره میز اضافه ای برای من نبود، یک فوق دیپلم کامپیوتر را به اداره ی دیگر منتقل کردند تا میزش به من برسد.

- یک مودم Rockwell (از همان ها که اندازه ی در اتوبوس است) نصب کردم و چند تا کاغذ مچاله شده را از پرینتر Deskjet بیرون کشیدم.

- شب در اتاق یک مسافرخانه، به سختی جایی را پیدا کردم که در صورت افتادن پنکه ی سقفی، کمترین آسیب را ببینم و قبل از خواب فوق لیسانس هایی را شمردم که از روی میزم می پریدند.

- این کافی نت های شهر  غریب، از نوستالژی خفه ات می کند.

Dance of colors

     نمی دانم چیزی در مورد جکسون پولاک شنیده اید یا نه؛ نقاشی که این هنر را متحول کرد. او معتقد بود که رنگ ها باید در بوم آزادانه رها شوند و به اصطلاح خودش زندگی کنند. نمونه ای از آثارش را می توانید اینجا ببینید.

     کسانی که نقاسی کردن او را از نزدیک دیده اند، از حرکات عجیب او در هنگام کار صحبت می کنند. او گاهی خود را به روی بوم می انداخت و گاهی روی آن می دوید. تعداد زیادی سعی کردند با تقلید از او طرح هایی بکشند و به عنوان آثار او به قیمتی بالایی بفروشند. اما در سال پیش یک ریاضی-فیزیکدان نشان داد که نوع خاصی از هندسه ی فراکتال در آثار پولاک وجود دارد و از این طریق می توان تابلوهای بدل را پیدا کرد!! او فقط ۴۴ سال زنده ماند تا بیشتر از این نقاشان رئالیست را آزار ندهد.

دیدن این فلش هم خالی از لطف نیست.

غزل معاصر

     در دهه های پیش، زمانی رسید که گمان می شد روزگار غزل به پایان رسیده و این چارچوب محدودتر از آن است که تغییر و پیشرفت را به خود راه دهد اما غزل معاصر و غزل مدرن نشان داد که اگر محدودیتی هست، نه در قالب که در ذهن شاعر است.

     در غزل معاصر فضا یک دست شده و محور طولی قوی، شعر را از حالت تک بیتی جدا کرده است. تصاویر به شعر نیمایی نزدیک تر شده و دست شاعر را در چیدن عناصر شعر (میزانسن شعر) باز می گذارد. با مرور غزل های معاصر می توان فهمید که این قالب هنوز که هنوزه جای کار دارد. برای نمونه غزلی را از حسن روشان در زیر می آورم (به مصرعی که پرواز پرندگان را با وزن شعر به تصویر می کشد، دقت کنید: هفتاد و هفت، هفتصد و هفتاد و هفت، هفت ...)

یکشنبه صبح، قهوه ی تلخ و تراس و کوه، یکشنبه صبح،

                                                                    نم

                                                                    نم

                                                                    اسفند

روی دشت

در آسمان، تراکم یک فرصت سپید، تکرار 7 بود که آهسته می گذشت

7   777   77

777   77

7

تکرار بی نهایت این قیچی سپید، هاشور تیره ای زده در نخ نمای دشت

جنگل، نمای مه زده اش را وسط کشید، جنگل جدال قیچی اعداد بود و مه

سیّال غمگنانه ی یک بختک سیاه، بر شانه های شرجی اسفند، گشت و گشت-

در ناگهان ممتد یک شیهه ی زمخت، باروت و سرب داغ، فضا را مچاله کرد

تالاب، در هجوم غژاغیژ غوک ها، سرّید در سکوت زمین، لحظه ای پلشت

از آسمان، مدام ِ وزیدن گرفته بود، بارانی از

                                                        تراواش

                                                                قیچی،

                                                                        رسوب

                                                                                 پر ...

8   888   88

888   88

8

شاعر نشست، قافیه ها را ردیف کرد، پایان بیت آخر، امضاء ... (نقطه چین)

خانم به خانه آمد، ]یک 8 در سبد[؛ شاعر، کباب قیچی، باران، غروب رشت ...

Zenon Paradox

تعدادی از طرح ها و نقاشی های رامبراندت را می توانید اینجا ببینید

اگه با گره زدن کروات مشکلی دارید یه سری به اینجا بزنید

(شایان: با این موضوع وبگردی کاملا باهات هستم٬ یه قراری بذار بشینیم اولیس جویس رو تموم کنیم!!)