فلسفه اصالت سولاخ
دیدم جای مقالات فلسفی در این وبلاگ خالی است٬ گفتم دست به کار شوم! 
سوراخ چیز بسیار بسیار مهمی است. بسیار مهمتر از آنکه فکرش را بکنید. در فرهنگ معین ذیل کلمه سوراخ آمده است: سولاخ، رخنه، منفذ، شکاف، معبر و معادل پهلوی آن سوراک یا سوفراک ذکر شده است که خود به تنهایی اثبات کننده اهمیت این مفهموم عمیق است. دقت کنید که زبان پهلوی به واژگان بسیار بلند تمایل دارد که خود شاید نشات گرفته از الفبای ناقص آن باشد (بحث در این مورد بماند برای بعد که اگر عمری باقی بود دلایل بسیار متقنی در خصوص آن دارم) در این زبان مادران کودکان خود را با نامهای پنج هجایی و بیشتر صدا می زدند و اشیا روزمره نیز از این قاعده مستثنی نبود. تنها آنچه نام کوتاه می یافت که کاربردی بالاتر از حد معمولی می داشت و واژه دو بخشی سوراک خود نشانگر کاربرد و اهمیت ژرف این واژه است.
سوراخ قبل از هرچیزی، یک "چیز" نیست، آن نشاندهنده "عدم" است، نشاندهنده "بی چیز" و "نا چیز" است. تکه ای است از دنیای پر رمز و راز عدم در دنیای ما. گوشه ای از خائوس Chaos است. یک شی با به بیان بهتر یک لاشی است که اساساً متعلق به دنیای ما نیست اما نقشی آنچنان عظیم در این دنیا بازی می کند که به قول نیچه "آیینه ای دیدم که جهان و زندگی و طبیعت خودم، با عظمت ترس آوری در آن پدیدار بود." شاید نتوان اثبات کرد که "گل تکه ای از بهشت در دنیای ماست" اما در اینکه "سوراخ بخشی از دنیای عدم در جهان ماست" شکی وجود ندارد.
اشیائی وجود دارند که یکسر از سوراخ ساخته شده اند و ابزارهایی نیز هستند که بدون سوراخ به هیچ کار نمی آیند. غربال نمونه ای از ابزاری است که یکسر از سوراخ ساخته شده است. بی شک هیچ کس غربال را برای بندهای آن یا حلقه دور آن نمی خواهد. آنچه غربال را غربال می کند همانا سوراخهای آن است و بس. سوزن و نمکپاش نیز دو ابزارند که بی سوراخ میله ای حقیر یا ظرفی بیمصرف بیش نیستند.
سوراخ ممکن است زندگی ببخشد یا مرگ بیاورد: سوراخی که هوا را به شش می رساند، اگر لحظاتی بسته شود، جانداری از دنیای وجود به دنیای عدم می رود و اگر سوراخی که در لایه اوزون پدید آمده، بسته نشود، تمامی "موجودات" به "عدمات" تبدیل می گردند.
سوراخ، عشق یا نفرت به همراه می آورد: سوراخهایی که مانتو می پوشند و در خیابانهای راه می روند، چه عشقها و نفرتهایی را موجب شده اند و چه احساساتی را در شاعران و نویسندگان بر انگیخته اند. بی شک ادبیات یکسره مدیون سوراخ است.
اما آنچه در این مقاله، این حقیر قصد پرداختن به آن را دارم، هیچیک از سوراخهایی که ذکر آنها رفت، نخواهد بود.
ادامه دارد...
رقص جنون
بهار بود بر دیواری نوشته شده بود :
«گوسفند زنده با قصاب »
**************
حراج زندگی با مرگ ٬
در مجمر پر های و هوی زمانه
شقاوتی جاهلانه ٬ صادقانه !
مدح سلاخ
به گاهواره طنین نگاه در مسلخ جدایی
تکبیر !
با بوی خون و رقص جنون
عیشتان فزون !
خیلی باحالیم
دیروز در تاکسی نشسته بودم. راننده رادیو را روشن کرد: «استانداران باید با رسیدگی به اوضاع محیط زندگی مردم تلاش کنند این محیط متنوع با نشاط و شاداب باشد» بعد نوار کاستش را هول داد توی ضبط و یک آهنگ شاد پخش شد. یکی در تاکسی اعتراض کرد: «آقا! یک هفته عزای عمومی اعلام شده.» راننده رادیو را خاموش کرد!!!! 
* * *
پارسال عید که خواستم sms تبریک بفرستم، ۲۸ اسفند فرستادم، سوم فروردین به دست بروبچ رسید. دیروز مخابرات اعلام کرد:تا سه هفته دیگر تمام موبایلها sms دار می شوند و هزینه راه اندازی آن ۲۰۰۰ تومان است که در قبض منعکس می شود. سه هفته دیگر عید است. عیدتان مبارک! 
* * *
وزیر بهداشت بعد از پاکسازی خیابان ناصر خسرو از دستفروشان دارو اعلام کرد: ۹۵ درصد داروها تقلبی بودند و از آب جوی پر شده بودند! در ضمن اعلام کرد:اکثر داروها بلافاصله بعد از ورود به داروخانه ها، نایاب شده و از ناصر خسرو سر در می آوردند. ببخشید! اینها دارو را از مراجع رسمی می دزدیدند و در خیابان عرضه می کردند حالا معلوم شده همان داروها از جوی آب پر شده است. اَه! اَه! اَه! عمرا دیگه شربت سینه بخورم و آمپول پنی سیلین بزنم. 
* * *
دقت کرده اید:
رقص بد است اما حرکات موزون خوب است.
آواز بد است اما سرود خوب است.
شیرینی دانمارکی بد است اما شیرینی گل محمدی خوب است.
نوروز بد است اما عید خوب است.
سیزده بدر بد است اما روز طبیعت خوب است.
به جون خودم خیلی باحالیم! 
...
ما کوچک بودیم
که فاحشه شدیم
از دور هم که نگاهمان کنید
دور دور
چشمانتان تعفن را...
و من به زور نفس می کشم
هر چقدر هم که
بابا جیغ بکشد...
اصلا چه ربطی دارد
تابستان
به
فاحشگی
از سر و کول هم
که عاشق شدیم
پسرعمو دلش
از سنگ هم که باشد
سبیل بابا بس بود
هر چقدر هم که
کوچک باشیم
عشق !؟
بر تن برهنه بی شرمت
ناقوس صدای عطشی می زند جرس
استاده بر بلندای لجاجت
نستوه
پر شکوه
پر هوس ...
بکارت عریانی ٬ تن روئینه ای ست
که بر بالینش ٬ تپش هرزه هر دستی را
سرخی گونه ات ٬ فریب حیاست
من در شمارگان کدام اولینم ؟
- دوشیزه بی دریغ معصوم من ! -
امروز در آغوش کدام اولین بر شمارگان من اضافه می کنی ؟
که هنوز ...
کفن بستر بی شرمیت را ترنمی تازه است ...
پس چی شد؟
اول: مگه این وبلاگ گروهی نیست؟ پس چرا هرچی منتظر می مونم تا یکی از بچه ها مطلب بذاره٬ بعد من مطلبم رو بذارم٬ خبری نمی شه؟ نمی شه که از ۱۹ تا یادداشت٬ ۹ تاش مال من باشه؟؟؟ این دیگه چه وضعیه؟
دوم: یه مطب باحال:اگه توی بازی مین یاب ویندوز xp به ترتیب این کلیدها رو بزنید: xyzzy بعد یکی از shiftها رو به مدت یک ثانیه پایین نگه دارید٬ یه نقطه سفید ریز گوشه بالا سمت چپ صفحه ظاهر می شه. حالا اگه ماوس رو روی خانه ای ببرید که پشتش مین باشه٬ نقطه سیاه میشه!!!!
سوم: بنده به شدت دچار فندق شکنندگی شدم. البته حالا فصل فندق نیست، اما منظور من هم Nutcraker اثر چایکوفسکیه. این اثر موسیقی به حدی اینجانب رو تکون داده که قصد دارم، خلاصه ای از ماجرای اون رو براتون بتعریفم. اما فعلاً نه. بذارین یه ftp پیدا کنم که فایلهای mid اون رو هم بتونم توی یادداشتم بگنجونم تا ارزش مطلب بالاتر بره.
چهارم: همکنون نیازمند یاری سبزتان هستیم. یالا دیگه.