عزرائیل در سینمای ایران

 بعد از صدا و سیما که پای انواع فرشته ها و شیاطین را به خانه های مردم باز کرد٬ همانطور که پیش بینی می شد٬ پس از فروکش کردن اپیدمی طنز در سینمای ایران٬ نوبت به سینمای معناگرا !!! رسید. در جشنواره فجر امسال نیز٬ تعداد فیلم های از این دست٬ کم نبود.

دیروز برای دیدن فیلم کنعان به مجموعه سینمایی سیمرغ رفتم. همه بلیط ها (به خاطر ستاره های فیلم) فروش رفته بود و مجبور شدم از دو فیلم باقی مانده یکی را انتخاب کنم.
«انتهای زمین» که کارگردان به گفته خودش٬ خواسته یک رابینسون کروزوئه وطنی را به تصویر بکشد!! و «جعبه موسیقی» از فرزاد مؤتمن. فیلم شب های روشن (یکی از نمونه های خوب اقتباس ادبی در سینمای ایران) را از مؤتمن دیده بودم و حالا جعبه موسیقی را انتخاب کردم. این فیلم می تواند نمونه جالبی از فیلم های معناگرای جشنواره امسال باشد.

روایت یک فرشته مرگ (رامبد جوان) که سوار ماکسیما می شود٬ با بیسیم صحبت می کند٬ تا حالا دو سه با عزرائیل را دیده و به کسانی که قرار است جانشان را بگیرد٬ فرصت می دهد که برای بازماندگانشان٬ انشاء بنویسند!!!
جناب مؤتمن در این فیلم احساس کرده که اینگمار برگمان ایران است و شاید خواسته به سبک «مهر هفتم» مرگ را به پای میز شطرنج بکشد. فیلمی که معلوم نیست تبلیغ کمک به بیماران خاص است یا جشن نیمه شعبان؟! دیالوگ های نتراشیده و نپخته (کاملاْ بر عکس شب های روشن) که آزار دهنده می شوند. فیلم هیچ حرف جدیدی یا سبک بصری خاصی برای عرضه به مخاطب ندارد.

این هم نمونه دیگری بر اینکه کارگردان خوب هم می تواند کار بد بسازد ...