پس از سفرهای بسیار و
عبور از فراز و فرود امواج این دریای توفان خیز ،
برآنم که
در کنار تو لنگر افکنم
بادبان برچینم
پارو وانهم
سکان رها کنم
به خلوت لنگرگاهت درآیم و
در کنارت پهلو گیرم
آغوشت را بازیابم :
استواری امن زمین را
زیر پای خویش.
شعر از مارگوت بیکل
ترجمه :احمد شاملو
باید که لهجه کهنم را عوض کنم
این حرفِ مانده در دهنم را عوض کنم
یک شمعِ تازه را بسرایم از آفتاب
شمع قدیم سوختنم را عوض کنم
هرشب میان مقبره ها راه می روم
شاید هوای زیستنم را عوض کنم
بردار شعر های مرا ، مرهمی بیار
بگذار وصله های تنم را عوض کنم
بگذار شاعرانه بمیرم از این سرود
از من مخواه تا کفنم را عوض کنم
من که هنوز خسته باران دیشبم
فرصت بده که پیرهنم را عوض کنم
"علی داوودی"
ز اظهار درد ، درد مداوا نمی شود شیرین دهان به گفتن حلوا نمی شود
درمان نما ، نه درد با پا زمین زدن این بستری ز بستر خود پا نمی شود
می دانم ار که سرخط آزادگی ما با خون نشد نگاشته ، خوانا نمی شود
باید چنین نمود و چنان کرد چاره جست لیکن چه چاره ، با من تنها نمی شود
تنها منم که گر نشود حکم قتل من : حاشا ! چنین معاهده امضا نمی شود
گر سیل سیل خون ز در و دشت ملک هم جاری شود ؟ معاهده اجرا نمی شود
مرگی که سر زده ، به در خلق سرزند من دربدر پی وی و پیدا نمی شود
ایرانی ار بسان اروپائیان نشد ایران زمین بسان اروپا نمی شود
زحمت برای خود کش که خود به خود اسباب راحت تو مهیا نمی شود
کم گو که کاوه کیست تو خود فکر خود نما با نام مرده ، مملکت احیا نمی شود
ضایع مساز رنج و دوای خود ای طبیب دردیست درد ما که مداوا نمی شود
مرغی که آشیانه به گلشن گرفته است او را دگر به بادیه ماوا نمی شود
جانا فراز دیده ی عشقی است جای تو هر جا مرو ، ترا همه جا ، جا نمی شود
"میرزاده عشقی"